Maandag 7 mei The Journey Begins

En dan is het na 14 maanden voorbereiden, plannen, lezen, praten en voorpret eindelijk zover. De familie ongeduld staat om 4.45 uur al beneden met al hun hebben en houden voor de komende 3 weken. Onze angstige voorvermoedens dat de taxi niet zou verschijnen waren geheel onterecht, 5 minuten voor de afgesproken tijd kwam de chauffeur al aanrijden. Hij ernstig verbaast dat wij al klaar stonden en wij positief verbaast dat hij er al was. Een voorteken van wat later zou blijken een hele voorspoedige reis te worden. De chauffeur vertelde in de auto dat hij wel eens 3 kwartier had staan wachten omdat de mensen zich hadden verslapen en nog op hun gemak koffie aan het drinken waren, hadden ze aan mij een goede gehad ik was al lang weggereden met de boodschap suc6 en zoek het maar uit met je boeking. Misschien maar goed dat ik geen taxichauffeur ben…..

Ruimschoots op tijd kwamen wij dus op Schiphol aan waar wij de allereerste van de vluchten zouden zij (gevolgd door 3 seconde later een ander stel). Na een half uur geduldig te hebben gewacht konden wij naar de balie om onze koffers (die voor het eerst in de geschiedenis van de Vosjes ruimschoots onder het maximale gewicht zaten) af geven. Daarna op naar de douane waar geen kip te bekennen was, dus we konden na de gebruikelijk vrolijke gezichten gelijk door lopen. Bij Bread hebben we heerlijk op ons gemak ontbeten om vervolgens in een vakantie tempo te wandelen naar gate G07.

Jammer genoeg bleek al snel dat de vlucht met een 20 minuten vertraagd was, maar goed we hebben vakantie dus relax komt goed. Ondanks dat het vliegtuig nog niet binnen is wordt er gelukkig wel begonnen met de gebruikelijke security checkt, waar het gesprek eigenlijk al gelijk begint over onze handbagage (later zal blijken dat er nog vele gespreken en opmerkingen zouden volgen). Onze handbagage zijn namelijk 3 Heineken trolleys en daar baar je blijkbaar opzien mee. Affin na een gezellig gesprek van 3 min (hoe ze daaruit kunnen bepalen of je wel ok bent om naar de US te reizen Joost mag het weten) door naar de voor onze nieuwe body scan. Miste nog net het hands up maar het ging in ieder geval sneller dan de oude scan. Pa moest zich natuurlijk weer helemaal uitkleden en al zijn zakken leeghalen en bij ma gingen helemaal door haar kunstheupen en knie alarm bellen rinkelen.

Op onze vertrektijd was onze kist er nog niet dus wij zagen de bui al hangen in Newark… gemiste vlucht….. Maar niets van dit alles ondanks een uur vertraging kwamen we slechts een half uur later aan op Newark waar onze rolstoelbegeleiding al klaar stond. Best wel handig aangezien de rij voor de paspoort controle ongeveer 6 km lang was, met de korte overstap van 1 uur en 40 minuten (dus nu netto 1 uur en 10 min) scheelt dat toch wel. Onze customs officer had er zin in vandaag voor ons was een indiaanse familie die geen snars begreep van wat hij allemaal zei, na 6 x met handen en voeten te hebben uit gelegd welke hand en welke vingers er op het apparaat moesten worden gelegd was hij dan ook eindelijk van hun verlost. Gelukkig heeft zijn humeur er niet onder geleden want al vrolijk kletsend hadden wij binnen 10 minuten de goedkeuringsstempel. Bij de bagageband aangekomen kon ik rennen omdat onze koffer er al op lagen. Sneller en soepeler kan gewoon niet.

In de monorail naar de nieuwe terminal schoot onze begeleidster helemaal in de stress, ik vertelde haar heel relaxed dat onze boarding op dat moment plaats vond, het is dat ze geen sirenes en zwaailichten bij zich had anders had ze die ter plekke op gezet. Met het nodige excuse me en we are in a rush kwamen we bij de vervolg check aan… ook daar waren we gelijk aan de beurt en na shoes off, alles weer in de bakken gelegd te hebben, ma weer door 6 scanners vanwege haar heupen en knie konden we dus gaan rennen om onze vlucht te halen. Natuurlijk hadden wij het geluk dat we precies de verste terminal hadden dus met de tong op ons knieeen geheel buiten adem waren wij net ….. op tijd. Over het kleine stress moment van de boarding pass van pa zullen we het maar niet hebben maar had een leuke sketch geweest in een komedie in ieder geval waar iedereen naar iedereen kijkt en roept jij hebt hem, nee jij… gelukkig bleven de dames van United rustig en konden wij zonder problemen aan board. Waar we uiteindelijk nog een kwartier hebben gewacht tot we konden vertrekken. Zonder enige twijfel in ieder geval de snelste en soepelste transfer die wij hebben gehad tot nu toe.

Met een uur vertraging vertrokken in Amsterdam kwamen wij toch nog een kwartier eerder aan op Orlando airport. Ook daar liep het weer helemaal gesmeerd, koffers binnen 10 minuten en bij de Alamo balie geen wachtende voor ons. De gebruikelijke aansmeer technieken werden weer uit de kast gehaald en helaas dit jaar ben ik er toch voor gevallen, een upgrade naar een grotere SUV. Hij had voor ons een Ford Explorer Limited edition gereserveerd, lederen bekleding, sunroof (die er overigens niet in zat), achteruitrijcamera. Noem het maar op. Bij de auto aangekomen bleek dat ma ongeveer een trap nodig had om er in te komen, maar de koffers konden er in ieder geval met gemak in.

Goed ingepakt en wel op weg naar Home en Beds om onze sleutel op te halen, de geschiedenis van verkeerd rijden heeft zich herhaald alleen niet het 1,5 uur zoeken naar het gebouwtje dat konden we deze keer in een keer vinden. De baliemedewerker had een goed en slecht nieuws, slechte nieuws was ons huisje was afgekeurd, goede nieuws was we hebben u geüpgrade naar een luxer huisje.. Dat laatste is trouwens een understatement. Ons huis heeft 4 slaapkamers en 3 badkamers, we kunnen dus verstoppertje spelen met zn drieeen.