Woensdag 9 mei Driving around in Orlando

Omdat het toch best vermoeiend en pijnlijk was voor ma om die grote bak in te komen hebben we besloten hem toch maar in te ruilen voor een kleinere (oorspronkelijk geboekte) SUV. Het staat ook zo raar om iedere keer een trap mee te nemen in de kofferbak. Dus op naar het Disney Car Centre waar wij 4 jaar geleden enorm geholpen werden. Daar aangekomen waren wij zonder wachtrij gelijk aan de beurt. De situatie uitgelegd zegt die vriendelijke meneer sorry wij hebben geen SUVs hier alleen maar normale autos. Rij even naar International airport daar hebben ze 3.000 auto’s staan en kunnen ze je vast wel helpen. Zo gezegd zo gedaan wij op naar de airport, tegen de tijd dat we daar waren had pa eindelijk de tom werkend gekregen dus dat schoot lekker op. Bij het inruilpunt weer geschrokken van die nare pinnen op de weg, leer nooit dat je er met gemak over heen kan rijden maar dat je niet in je achteruit moet komen te staan want dan heb je toch een paar lekke banden. .

Aan de dame die de auto aannam uitgelegd waarom we heb terug brachten, loop maar even door naar customer service in de hal. Na weer het verhaal te hebben vertelt (lijk wel zo’n oude langspeelplaat die blijft hangen) begon de customer service officer het verhaaltje op te hangen dat het geen zin had om te downsizen, ze zouden even hoog zijn. We konden beter een minivan nemen was goed voor het instappen van ma en oh ja mooie bijkomstigheid hij had dezelfde prijs als die standaard SUV die we hadden gehuurd. Nu mag ik af en toe naïef zijn maar 2 keer in een verkooppraatje trappen doe ik niet. Dus werden we weer naar een ander loketje gestuurd. Daar begreep de dame het volkomen en ze zei dat we naar de midsize rij konden lopen om er eentje uit te zoeken dan zou zij alles in orde maken. Dus ma ongeveer alle SUVs in en uit geklommen tot ze ineens binnen 3 seconde in eentje zat… verkocht…. Het is een Jeep geworden, helaas niet zo luxe als de Explorer maar die trap is niet meer nodig. En als we het zo inschatten passen de koffers er prima in.
Dus hop hop in de Jeep op naar Home en Beds er waren 2 dingen die herstelt moesten worden in het huisje en nu we toch bezig waren konden we daar maar gelijk langsrijden. Binnen 10 minuten stonden we al weer buiten en was het al weer etenstijd. Pa heeft zich 4 jaar lang lopen verheugen op die heerlijke pancake met kersen bij de Ihop dus de Jeep naar de 192 gestuurd om onze oude Ihop te besturen. Dan merk je pas dat er in 4 jaar veel kan veranderen, hebben ze zo maar de kersen pancake van het menu gehaald. De kok wilde wel speciaal voor hem een pancake maken maar dan met kersen er in. Klonk goed dus laat maar komen, helaas werd de hele maaltijd een grote deceptie, de pancakes waren niet zo denderend, en de combi die ik had (pancakes met eieren, worst en bacon) was toch wel een hele aparte. Je vraagt je af waarom ik het had gekozen (had ff niet goed gekeken wat er allemaal bij zat zag alleen maar pancakes met banaan en aardbei) nu ik inmiddels ook. Dit was de laatste keer Ihop in ieder geval. Aangezien er wel aardig wat overbleef van de pancakes vroegen we dus een doggy bag, ach je bent niet voor niets in de US. Wij afgerekend en op weg terug naar het huisje, zegt ma ineens na 5 minuten waar heb je eigenlijk die doggy bag gelaten… eeeeuuuhhh op de tafel… Dom dom dom… was weer een herhaling van die sketch bij boarding in Newark, ik dacht dat ma hem meenam ma dacht dat ik hem mee nam….